Grijeh

Borbe su sve jaceg inteziteta.Kao kada se na paucini upetlja neki komad pogresne vecere koji je smrtonosan.Smrtonosniji od samog pauka,proizvodjaca zivota.Kada se borite,pa sve ono iza,kada se ponovo probudite i uz razgovore pracene mislima,govorite sebi da nije kraj...bas tada,nesto se ipak cudno desi.Nesto samo iz vena i tijela procuri kao nagovjestaj da moze jos i da nije kraj.
Ipak,znatno su stvari jace i mnogo teze.Tijelo,kao motiv slabog preovladava nad fizickim,dok se sama dusa razvija unutar i obecava spas iz svega.Dusa,dovoljno jaka.Nevidljiva za ove dane iznemoglog cekanja,krvi,crnih brojanica i izdaja.
Nemiri koji kvare zeludac se manifestuju kroz lose snove,udarce i nemogucnosti da se stvarno pobjegne.Zarobljene noge u debelom cementu koji raste i penje se navise,cekajuci da uhvati ruke.Da li postoji iko da razbije ovu staticnost,samo necim jacim od ovoga sto se desava?
 Grijeh me prati...do kada ce,ne znam...